Historia Ezoteryzmu sięga już dawnych czasów Ery Byka ( 4300 r. p n e – 2150 r. p n e ).
Niewielu badaczy tematu odważyło się stworzyć zwięzłe i obiektywne wyłożenie historii Wiedzy Tajemnej. Ciekawym interpretatorem przeszłości jest Jewgienij Kolesow, rosyjski badacz wiedzy tajemnej, który z lekkością ukazał dzieje nauk tajemnych. Pokazuje nam kolejne stopnie wtajemniczenia wiedzy ezoterycznej, wprowadza w tajniki mądrości różnych kultur i religii.
Dzięki jego badaniom, oraz badaniom innych ezoteryków można poznać dzieje ezoteryzmu.
Ta wiedza dla ludzi współczesnych nie jest upowszechniana, nie usłyszymy o tym w telewizji, czy nie przeczytamy w gazecie, chyba że będzie ona związana z ezoteryką.
Zazwyczaj jesteśmy uczeni historii od czasu Chrystusa, bagatelizując znaczenie i rolę jaką odgrywała religia, wierzenia w życiu człowieka żyjącego VI wieków temu. Nikt nie stara się tłumaczyć skąd wzięła się w ogóle wiara w człowieku i w co kiedyś wierzono oraz od czego się to wszystko zaczęło.
Będzie to dość długi cykl artykułów dla osób ciekawych czym tak naprawdę jest wiedza tajemna, i jak to się wszystko zaczęło. Od wielu lat osobiście interesuję się taką tematyką, dlatego postanowiłam przekazać wiedzę dalej, posiłkując się również badaniami znanych Ezoteryków.
Zacznę od wyjaśnienia, czym jest ezoteryzm, potem będę przedstawiać ogólne zarysy Er, zaczynając od ery Byka a kończąc na erze Wodnika, w której niedługo się znajdziemy.
Przejdę przez takie zagadnienia jak :
teoria siedmiu rdzennych ras,
wiedza tajemna Chaldejczyków,
szamanizm,
wiedza starożytnego Egiptu,
wiedza Greków, Chin i Tybetu,( Horoskopy, I Cing, Budda, Konfucjonizm, Taoizm, Zen Buddyzm, Lamanizm),
Indii ( pojęcie karmy, czakramu, mandali, religia wedyjska),
Persji ( Zaratustranizm),
kultur egzotycznych ( voodoo, zombie, szamanizm,)
Sumerowie i Babilon ( Asyryjczycy,, Chaldejczycy, Persowie, Mitraizm, )
Kabaliści i Sufici
Grecy i Barbarzyńcy
Europa chrześcijańska ( Walentynianie, wszystko o talizmanach ,amuletach, Gnostycy,, Templariusze, zakony rycerskie, Paracelsus, Nostradamus, Magia)
XVIII wiek (Różokrzyżowcy, Masoni, Illuminaci, Karty tarota, Chasydyzm)
XIX wiek ( Magnetyzm,Mesmeryzm, Frenologia, Botanika Okultystyczna,, Reinkarnacja, Towarzystwo teozoficzne,, wampiry, wilkołaki)
XX wiek (filozofia ezoteryczna, Zakony wiedzy tajemnej, rozwój tarota,Scjentolodzy, )
XXI wiek ( Era Wodnika)
EZOTERYZM, EZOTERYKA, HERMETYZM CZY OKULTYZM?
W historii człowieka świat widzialny i ten niewidzialny nie był w ogóle rozdzielany w ludzkiej świadomości. Od samego początku ludzie wiedzieli że oprócz świata zewnętrznego tego który widza na co dzień, jest ten wewnętrzny, niewidzialny.
W każdej rzeczy istniała dusza, a ludzie wierzyli w bogów. Wyobrażano sobie jedność praw rządzących tym i tamtym światem. Dziedzinę traktującą o jedności tych praw nazywa się dzisiaj ezoteryzmem.
Ezoteryzm, a Ezoteryka czy słowo ezoteryczny uosabia jedno i to samo. Słowa te pochodzą od greckiego, a oznaczają „wewnętrzny”. Termin ten powstał w epoce helleńskiej ( między IV a III w.p.n.e.)
Historycznie oznaczał on wiedzę tajemną, „ wewnętrzną doktrynę”dostępną jedynie dla tych, Którzy uczestniczyli w obrzędach wyższych święceń.
Oprócz „ wewnętrznej doktryny” istniała tez zewnętrzna, – EGZOTERYCZNA, która była dostępna dla wszystkich, a wręcz była zaliczana do ich obowiązków.
W dzisiejszych czasach Ezoteryzm „ to ogólna nazwa współczesnej dziedziny nauki lub ściślej, wyobrażenie o świecie i człowieku, jako jedności makrokosmosu i mikrokosmosu, nie ograniczającej się do rozpatrywania jedynie ich materialnej charakterystyki, metoda poznania wewnętrznego sensu wszystkich rzeczy, miarą których, jak wiadomo, jest człowiek „ ( J. Kolesow)
Nazwa ta przyjęła się po II wojnie światowej, jako termin powołany dla zastąpienia dwóch analogicznych terminów, których znaczenie do tego czasu uległo zmianie, chodzi tu o HERMETYZM I OKULTYZM.
Nie wdając się w szczegóły te trzy terminy oznaczają jedno i to samo w ujęciu filozoficznym. Patrząc pod tym kątem, te trzy terminy określają pogląd na świat, który opiera się na domniemaniu, że to co nie zostało poznane lub zostało uznane za niepoznawalne, wymaga takiego samego pełnego szacunku i ściśle naukowego podejścia , jak to co zostało poznane lub uznane za poznawalne.
Te terminy jednak mają w sobie różnice. Po pierwsze, słowo Hermetyzm i ezoteryzm wymyślili Grecy w epoce Helleńskiej lub może trochę wcześniej- Herodot (484-425 p.n.e.) opowiada o egipskich kapłanach posiadających wiedzę tajemną i wywodzących tą wiedzę od Hermesa Trismegistosa, od jego imienia powstało słowo Hermetyzm.
Na przełomie starożytności i hellenizmu wykształciły się również nauki hermetyczne, zajmujące się badaniami nad zjawiskami przejawów jednych płaszczyzn bytu w innych, zgodnie z zasadą podobieństwa. Ta zasada, zwana została Prawem Podobieństwa, jak powiedział sam Hermes Trismegistos” To, co znajduje się na dole, jest podobne do tego, co znajduje się na górze”.
W tamtych czasach pod nazwą Hermetyzm, ludzie rozumieli dziedzinę nauki, której powstanie było przyznaniem się do istnienia tajemniczej, niepoznawalnej istoty rzeczy, która była dostępna jedynie osobom po przyjęciu święceń.
Słowo Ezoteryzm zaczęli używać w odniesieniu do siebie hierarchowie chrześcijańscy- uważali siebie za ezoteryków, nie bez podstaw, bo przecież która nauka może być bardziej ezoteryczna niż nauka o wierze?
Hermetyzm jako nauka i termin przetrwał do XI wieku. W czasach wcześniejszych wiesza o podstawach hermetyzmu była postrzegana jako dowód wykształcenia, erudycji. Horoskopy w tych czasach potrafiono stawiać. Gdy do gry wkroczył Kościół katolicki , postanowił posiadać monopol na prawo do łączności ze światem niewidzialnym, wszystkich innych ezoteryków uznawano za rywali, konkurentów, z czasem wrogów. Takie przekonanie kościoła sprawiło, że w czasach średniowiecza zaczęła się epoka palenia „wiedźm” na stosach, nie wspominając już wcześniej o wyprawach krzyżowych.
Hermetyzm został ogłoszony przez kościół za naukę diabła i zapomniany.
Natomiast słowo Okultyzm pochodzi od łacińskiego „ occultus” ( czyli ukryty) i oznacza tą samą naukę o istnieniu ukrytego wzajemnego związku między zdarzeniami i zjawiskami, którego nie zdołano całkowicie wyjaśnić ani z punktu widzenia filozofii, ani nauki.
Zainteresowanie okultyzmem osłabło w XVIII wieku ,kiedy to nastał czas rozwoju nauk przyrodniczych. W epoce Oświecenia zaczęto eliminować ze świadomości masowej Diabła, ale także i Boga.
Po półtora wieku okultyzm odrodził się na nowo początkiem XIX wieku, w rezultacie filozoficznych poszukiwań członków licznych tajnych stowarzyszeń. Okultyści poszukiwali połączenia starożytnych teorii z danymi dostarczonymi przez współczesną im naukę.
Początkowo okultyzm po I wojnie światowej był modą, potem przyszli szarlatani, fałszywi prorocy, oszuści. To spowodowało, że zaprzestano poważnie traktować temat Okultyzmu.
Po II wojnie światowej powstały też nowe zgromadzenia, stowarzyszenia, organizacje, centra naukowe, wydziały ,czasopisma, zaczęto wydawać coraz to nowsze książki, karty do wróżenia w tym tarota. Powstały nowe kierunki i dyscypliny, także przedstawiono nowe spojrzenie na stare teorie. To wszystko przyczyniło się do przyjęcia nowej nazwy EZOTERYKI.
Obecnie mimo publicznej akceptacji, prawdziwa Ezoteryka znajduje się na marginesie.
Ezoteryzm jako filozofia jest wygodny z tego powodu, iż pomaga w wyjaśnieniu i zrozumieniu wielu problemów człowieka, a także pomaga w prognozowaniu.
Jednak mimo tego iż wiele osób, w tym wielkich tego świata korzysta z usług jasnowidzów, wróżek, astrologów, to i tak ciężko się jest nam do tego przyznać przed innymi. I problem nie lży tutaj w tajemniczości czy wstydzie, ile w pozycji nauki akademickiej, która niepostrzeżenie zastąpiła Kościół na posterunku strażnika naszych charakterów.
Oczywiście nie zawsze spotykamy na swojej drodze uczciwego wróżbitę czy jasnowidza, jednak wiele osób zajmujących się tematyką ezoteryczną, w tym związaną z przewidywaniem przyszłości są w stanie pomóc człowiekowi.
Ten wiek XXI jeszcze dla ezoteryki będzie łaskawy, i zajmie swoje miejsce w programach nauczania uniwersytetów. Prognoza ta opiera się na szczegółowej chronologii, przyjętej przez astrologów i przez współczesny ezoteryzm. Wkraczamy w erę Wodnika, który przecież interesuje się tym co nieznane, tajemnicze i nie z tego świata.
Era Wodnika
„Nadchodzi Era Wodnika” , z pewnością wielu z nas o tym już gdzieś słyszała. Nie każdy jednak wie co to oznacza.
Według szczególnej chronologii, przyjętej przez astrologów i przez współczesny ezoteryzm można ukazać pewną prognozę.
Astrolodzy oraz Ezoterycy dzielą tak okresy by lepiej zrozumieć społeczną, kulturalną i metafizyczną atmosferę czasów, w których żyjemy, astrologiczne dziedzictwo i możliwości wyboru, otwierające się przed nasza planetą.
Aby to zrozumieć, trzeba sięgnąć do czasów zamierzchłych. W II wieku n.e. grecki astronom Hiparch odkrył zjawisko tzw precesji, tj, zmiany daty wiosennego zrównania dnia z nocą.
Datą wiosennego zrównania dnia z nocą nazywa się punkt przecięcia równika niebieskiego z ekliptyką. Dzień, w którym Słońce przekracza ten punkt, przechodząc z południowej półkuli na północną, nazywa się dniem wiosennego zrównania dnia z nocą- przypada to na 21 marca.
W starożytnych kalendarzach wtedy przypadał nowy rok, a nie jak współcześnie to jest 31 grudnia.
Ten punkt 21 marca służy jako punkt początkowy wyznaczania koordynat niebieskich.
Astronom ten porównał swoje obserwacje z tablicami astronomicznymi Egipcjan obejmującymi okres kilku wieków i odkrył, ze punkt ten przemieścił się. Wyliczył on ze prędkość kątowa tego przemieszczenia wynosi około 50 sekund na rok. Oznacza to, że dla człowieka, obserwatora, cały pas zodiakalnych gwiazdozbiorów stopniowo przemieszcza się.
Astrologii mają znaczenie znaki zodiakalne a nie gwiazdozbiory. Gwiazdozbiory zajmują obszary o różnej wielkości, a znaku są umownymi sektorami sklepienia niebieskiego, po 30 stopni każdy, które liczy się od punktu równonocy wiosennej.
Przy szybkości 50 sekund na rok punkt wiosennego zrównania dnia z nocą, potrzebuje około 2 tysięcy lat na przejście jednego gwiazdozbioru.
Każda era ma po dwa tysiące lat, a dokładniej 2166 (21 wieków)
Ujmując rzecz prosto, cała nasza planeta przechodzi przez wszystkie 12 znaków zodiaków.
W roku astrologicznym każdy znak zodiaku trwa około miesiąca. Lecz okres, kiedy dała planeta przechodzi przez astrologiczny cykl przyporządkowany każdemu znakowi zodiaku wynosi około 2000 lat. Każdy z tych dwutysięcznych okresów to epoka astrologiczna.
Od początku naszej er nowożytnej (1.n.e.) do teraz jesteśmy w erze Ryb ( symbol pierwszych chrześcijan). Przedtem przez około 2 tysiące lat punkt przesilenia znajdował się w Baranie( od epoki wielkiego przemieszczenia narodów w XX wieku do naszej ary i aż do narodzenia Chrystusa.
Dwa tysiące lat przed tym znajdował się w Byku i tak dalej.
W najbliższej przyszłości wejdziemy do gwiazdozbioru Wodnika. Już powoli odczuwamy aurę tego znaku.
Również historia ludzkości, odpowiednio dzieli się na okresy po około dwa tysiące lat.
Era Byka– Sumerowie i Egipt do końca epoki Średniego Cesarstwa – Byk jako symbol boskiej i cesarskiej władzy ( ok 4000- 2000 p.n.e.)
Po okresie wojen , przemian trwającej 3,4 wieki ( okres przejściowy), nadeszła Era Barana.
W erze tej był rozwój Asyrii oraz Babilonu, Żydzi święcili w tym czasie swojego kozła odpuszczenia a Grecy czcili barana ze złotym runem. Kolejne II i I tysiąclecie p.n.e. następuje znowu okres przemian, epoka helleńska i pierwsi chrześcijanie. Kolejne dwa, trzy wieki i zaczęła się Era Ryb ( symbol pierwszych chrześcijan). Tak więc jak widzimy, kiedyś bardzo ważnym elementem społeczności i kultur były wpływy astrologii.
Po erze Ryb, nastąpi Era Wodnika, do której przejście już się rozpoczęło. To przejście zajmie około 3,4 stulecia, można już liczyć ze XIX wiek miał już w sobie elementy nurtu Wodnika. Obecnie jesteśmy jeszcze w erze ryb, my już nie dożyjemy ery Wodnika, jednak życie w przejściowych okresach jest bardzo ważne. Dochodzi wtedy w świecie do pewnych przewartościowań, do zmiany władzy w świecie, do odepchnięcia przeszłości, a skupieniu się na nowej innej jakości życia w przyszłości.
Znajdujemy się w okresie przejściowym pomiędzy dwiema epokami. Jeśli niektórzy z was mają jakieś pojęcie na temat znaków zodiaku w ciągu roku, wiecie , że Ryby następują po Wodniku. Jednak inaczej sprawa się ma w przypadku astrologicznych epok, gdzie z powodu precesji punktów równonocy znaki następują po sobie w odwrotnej kolejności.
Okres przejściowy jest zawsze niezwykle dramatyczny, ekscytujący i ważny dla dalszego rozwoju dziejów. Przejście z jednej epoki w drugą to coś, czego wpływ odczuwamy wszyscy.
Era Ryb w której jeszcze jesteśmy, wywierała i nadal wywiera na życie społeczne i człowieka duży wpływ. Wielu z nas już teraz walczy ze sprzecznościami w codziennym życiu. Z jednej strony trwamy ciągle pod wpływem Ery Ryb, a z drugiej daje się odczuć wpływ Wodnika. Oto prawdziwa mieszanka cech charakterystycznych dla Ery Ryb, Ery Wodnika i okresu przełomu.
Era Ryb była okresem dualizmu. Już sam rysunek daje nam wiele do myślenia, gdzie jedna ryba płynie w jedną stronę, druga, w drugą. Dwoistość zachowań religijnych w tej epoce przejawia się w myśleniu, ze duch, rozumiany jako istota wyższa, powinien przebywać albo wewnątrz,a albo na zewnątrz. Inny przejaw tej dwoistości to przeciwstawienie dobra złu, a Boga Diabłu.
Posłuszeństwo wobec rozkazów to również charakterystyczna cecha Ery Ryb. Królowie, królowe, kapłani, książęta i inni władcy stali w społecznej hierarchii wyżej, poddani- niżej.
Dualizm ten przejawiał się również w stosunkach damsko- męskich, dosłownie dzieląc ich na dwa odrębne gatunki. Mężczyzna stał wyżej , kobieta niżej. Dlatego era Ryb to era patriarchatu, a bóg posiada męską płeć.
Era Wodnika będzie zupełnie inna. Dominującymi cechami nadchodzącej epoki będą równość i jedność wszelkich przejawów życia.
To wszystko przejawia się już teraz, w okresie przejściowym i stosunku do seksu. Zaczęło się od lat 60, 70 XX wieku. Powstała moda na zachowania typu unisex, zgodnie z która obie płcie jednakowo się ubierają, podobnie zachowują się, mają równe prawa.
Także ruch wyzwolenia kobiet, oraz innych orientacji jest już nam znany od wielu lat, i otwarcie się o tym mówi. W nadchodzącej epoce żadna płeć nie będzie dominowała nad inną. Zapanuje równość i jedność. Miłość to również seks, przestaniemy więc przeciwstawiać jedno drugim.
Osoby o silnym poczuciu wewnętrznej niezależności najprawdopodobniej będą stanowić przykład idealnego systemu rządzenia.
Zgodnie z koncepcjami nowej epoki, Bóg jest przede wszystkim wszechobejmujący, żyli przejawiać się będzie w każdej komórce, w każdej drobinie materii i każdej żywej istocie.
Do ery Wodnika należy również medytacja, parapsychologia, ezoteryka. Te dziedziny będą się bardzo rozwijać i dla człowieka będzie to coś powszedniego, naturalnego. Niektóre dziedziny wiedzy ezoterycznej, wejdą na stałe do uczelni, jako przedmioty wykładowe, oraz nowe kierunki studiów.
Rodzaje nauk ezoterycznych
Nauki ezoteryczne przez tysiąclecia rozwijały się tak samo jak i inne dziedziny nauki, np. fizyka czy chemia. W dawnych czasach chemik w sposób naturalny zgłębiał alchemię, astronom astrologię, te dziedziny w czasach dawnych nie różniły się niczym, Dopiero po czasie zostały one rozdzielone na bardziej naukowy punkt widzenia i ten ezoteryczny.
Cały obszar nauk ezoterycznych jest ściśle związany z różnymi obszarami wiedzy człowieka, które można by objąć wspólna nazwą nauk o człowieku.
Ważne jest aby zrozumieć ten podział, który powstawał przez tysiąclecia. Dzięki niemu będziemy umieli rozróżnić i zrozumieć konkretne nauki ezoteryczne.
Można podzielić nauki ezoteryczne na trzy grupy
Pierwsza grupa
Są to dyscypliny, które wykorzystują obiektywne dane o człowieku, czyli te parametry, których on sam nie jest w stanie zmienić np.: data urodzenia, kształt dłoni, linie papilarne.
Do takich dyscyplin zalicza się: ASTROLOGIĘ, GRAFOLOGIĘ I CHIROLOGIĘ (CHIROMANACJĘ). Do grupy należy też FRENOLOGIA ( ustalanie cech charakteru na podstawie kształtu wypukłości czaszki), FIZJOGNOMIKA ( j.w ale na podstawie cech twarzy), oraz NUMEROLOGIĘ ( określenie cech charakteru i przewidywania przyszłego losu na podstawie daty urodzenia oraz imienia i nazwiska)
Dyscypliny nieokultystyczne, naukowe wykorzystujące obiektywne dane to kryminalistyka, paralingwistyka ( nauka o mimice, gestykulacji, mowa ciała) oraz np irydologia ( badanie zdrowia na podstawie tęczówki oka)
Druga grupa
Grupa ta operuje danymi subiektywnymi, czyli materiałem który stanowi wizerunek siebie przedstawiony przez samego człowieka. Zalicza się do nich obrazy z podświadomości, których zazwyczaj osoba nie jest w stanie wytłumaczyć. Zalicza się do tej grupy wszelkie dyscypliny mantyczne, tj. różnorodne techniki wróżbiarskie.
Jest tysiące sposobów wróżenia, poczynając od wróżenia z kart, a kończąc na egzotycznych zwyczajach starożytnych narodów, przewidujących przyszłość np. na podstawie lotu ptaka.
Wróżyć można ze wszystkiego, ponieważ odpowiedź na pytanie jest już zawarta w podświadomości osoby, która zadaje pytanie,. Symbole wróżbiarskie jedynie mają pomóc w zrozumieniu tej odpowiedzi.
Kolejną techniką jest objaśniane sensu snów ( onejrologia). Można również zaliczyć kabalistyczną numerologię, która zajmuje się badaniami przypadkowych zestawień liter i cyfr.
Do dyscyplin naukowych zalicza się w tej grupie psychologię, która zajmuje się również nad informacjami przedstawianymi przez człowieka o sobie samym.
Trzecia grupa
Do tej grupy można zaliczyć nauki magiczne, których głównym celem jest wywieranie wpływu zarówno na człowieka jak i przyszłość.
Magią od dawien dawna zajmowali się zarówno profesjonaliści ( kapłani, czarownicy, szamani) jak i zwykli ludzie.
Istnieje kilka rodzajów magii, różniących się od siebie celami i sposobami oddziaływania. Kiedyś dzielono magię na tą białą ( teuregię) oraz czarną ( czarodziejstwo, czarnoksięstwo). Pierwsza jest nastawiona na zwalczanie zła, a druga ma zupełnie przeciwny cel.
Była też magia naturalna lub ludowa, która stanowiła nieodłączną część życia człowieka.
Teoria Siedmiu Rdzennych Ras
Historię ezoteryzmu można uważać za bardziej bądź mniej udokumentowaną. Bardzo ważną role w historii ezoteryzmu odgrywa teoria Siedmiu Rdzennych Ras, wyłożona w dziełach Heleny Bławackiej i innych badaczy.
Jest to jedna z najbardziej oryginalnych teorii odnośnie historii ludzkości i jego podziału na rasy.
Według wyobrażeń ezoterycznych człowiek skalda się z siedmiu ciał, całokształt, który tworzy jego istotę.
Człowiek wg wyobrażeń ezoterycznych składa się także z siedmiu ciał. W różnych źródłach ilość i nazwy ciał w człowieku są zmienne, chociaż przeważnie jest ich siedem.
W ezoteryce występuje pojęcie Monady, która jest najprostszym elementem , niepodzielnym bytu. Znana od czasów antycznych, w wiekach średnich zwana była rdzenną substancją nie tylko człowieka, ale także wszystkich rzeczy. Monada jest bezpłciowa, co zapewnia reinkarnację w męskiej, jak i żeńskiej postaci. Nie istnieją identyczne monady. Jest to jedna z teorii określających byt człowieka.
Teoria Siedmiu Ras, zaczyna się w swojej teorii od pierwszych monad, które powstały jednocześnie z Ziemią. Jednak były one niewidzialne i do tego nie posiadały rozwiniętego umysły. To była Pierwsza Rasa.
Z upływem czasu pierwsze monady rozpadły się i z ich elementów postała Druga Rasa.
Były to monady podobne do pierwszych, ale w trakcie ewolucji zaczęły one się rozmnażać. W ten sposób powstała Trzecia Rasa, tzw. Rasa zrodzonych z jajka”. Nie posiadały one początkowo materialnego ciała, jednak był oto dla nich korzystne gdyż panujące wtedy warunki na Ziemi nie sprzyjały fizycznemu istnieniu ciał złożonych z białka ( powstały więc komórki, bakterie, itd.). Rasa ta ewoluowała szybciej. Powstała na początku Ery Archaicznej, rwy w której pojawiły się pierwsze organizmy żywe, po czasie zróżnicowały się płcie i pojawiły się zalążki rozumu. Rośliny i zwierzęta rozwijały się współgrając ze sobą.
Dowolna z tych ras dzieliła się jeszcze na kolejne podrasy.
Pierwsze trzy podrasy Rasy Trzeciej stopniowo uzyskiwały powłokę cielesną, dopóki w okresie czwartek podrasy nie pojawili się pierwsi Ludzie, posiadający ciało materialne. Miało to miejsce jeszcze w epoce Dinozaurów( ok 120 mln lat p.n.e.) Wg tej teorii ludzie byli gigantami, ( bardzo wysocy, duzi). W kolejnych podrasach ich wzrost stopniowo zmniejszał się. Jako dowód tej teorii można przybliżyć wykopaliska kości olbrzymów i mity o gigantach.
Ludzie wtedy nie mieli świadomej duszy, dlatego też istnieje przekonanie, że zachowywali se jak zwierzęta.
Potem, wg jednej wersji, wyższe siły stworzenia, powołały do istnienia życie rozumne, ingerowały raz jeszcze i wpoiły w świadomość ludzi- iskrę Bożą. Wg innej teorii zrodziła się ta iskra samoistnie w niektórych ludziach, którzy zostali nauczycielami kolejnych pokoleń.
Ostatnie podrasy rasy Trzeciej stworzyły pierwsza cywilizację, zwaną Lemurią. Kontynent ten znajdował się na południowej półkuli ziemskiej i obejmował południowe krańce Afryki, Australię a na północy – Madagaskar i Cejlon.
W okresie siódmej podrasy , Rasy Trzeciej, cywilizacja lemuryjczyków upadła, a kontynent został zatopiony. ( było to około 3 mln lat p.n.e.) Niekiedy trzecią rasę nazywa się rasą Czarną. Za jej potomków uważa się czarnoskóre plemiona afrykańskie i australijskie.
W tym czasie narodziła się Czwarta Rasa- rasa Atlantydów ( od kontynentu –Atlantyda). Atlantydzi stanowili resztki lemuryjczyków, którym udało się uciec na inny kontynent przed katastrofą.
Pierwsze dwie podrasy Rasy Czwartej pochodziły od pierwszych kolonistów ( lemuryjczyków). Trzecia podrasa pojawiła się po zagładzie Lemurii , a byli to Toltekowie, Rasa Czerwona.
Wg badań, Atlantydzi byli wzrostu wyższego niż średni( 2,5 metra). Z każdą nową rasą wzrost człowieka zmniejszał się. Stolicą ich państwa było miasto Stu Złotych Bram. Cywilizacja ta osiągnęła szczyt rozwoju w okresie Tolteków( rasy czerwonej), a było to około 1 miliona lat temu.
W wyniku pierwszej katastrofy, która miała miejsce około 800 tysięcy lat temu, uległy przerwaniu lądowe połączenia Atlantydy z przyszła Ameryką i Europą. Druga katastrofa, mająca miejsce 200 tysięcy lat temu, rozbiła kontynent na kilka wysp, większych i mniejszych. Powstały współczesne kontynenty.
Atlantydzi przewidzieli katastrofę i w porę udało im się ocalić swoich uczonych i nagromadzoną przez nich wiedzę. Wg większości historyków to oni weszli do Egiptu wznosząc gigantyczne świątynie, otwierając pierwsze szkoły ezoteryków. Ezoterykami byli także lemuryjczycy, potem Atlantydzi, a na końcu Egipcjanie. Rozwój Egiptu zawdzięcza się więc Atlantydom,- nie każdy o tym wie.
Katastrofa Atlantydy wywołała fale migracji, w czasie których z kontynentu uciekli nie tylko oświeceni, ale również i zwykli ludzie. W ten sposób powstały kolejne podrasy Rasy Czwartej- Hunnowie ( podrasa czwarta), Protosemici ( piąta), Sumerowie( szósta), i Azjaci ( siódma).
Azjatów, którzy zmieszali się z Hunnami, niekiedy nazywa się Rasa Żółtą, a Protosemitów, i ich potomków, którzy utworzyli Rasę Piątą- białą.
Należymy do rady Piątej. Ona także dzięki się na siedem podras, z których istniało jak dotąd pięć( wg teorii ezoterycznej).
Piąta Rasa i jej podrasy
-
Podrasa- plemiona Indii o jasnej skórze
-
Młodsi Semici ( Asyryjczycy, Arabowie)
-
Irańczycy
-
Celtowie ( Grecy, Rzymianie, i ich potomkowie)
-
Teutoni ( Germanie i Słowianie)
Następnie, powinny nadejść Rasa szósta i siódma. Tak powstają i mijają pokolenia ludzkie i światy, jeden okres następuje po drugim, aż wreszcie nastąpi najwyższa doskonałość.
Teoria Siedmiu ras ma swoich przeciwników i zwolenników. Każdy historyk, badacz, znawca tematu może stworzyć własny podział. Ten podział jest stanowiskiem dużej części ezoteryków, ale też nie wszystkich.
Swój artykuł oparłam na dwóch publikacjach. Pierwsza „Ziemia i człowiek, w świetle Badań okultystycznych”. B.Wiedenmanna z 1922 roku, oraz „ Trzynaście bram wiedzy tajemnej” j. Kolesow 1999
Myślenie człowieka w tym okresie było mitologiczne. Mit stał się najlepszym środkiem zrozumienia i zapamiętywania związków przyczynowo- skutkowych między wszelkimi zjawiskami.
Na przykład, obecnie mówi się że dochodzi do zaćmienia Słońca, kiedy to Słońce i Księżyc, znajduje się w pobliżu węzłów swoich orbit, patrząc z Ziemi. Starożytni mówili- że Smok pożera Słońce. ( Trzynaście bram wiedzy tajemnej, j Kolesow).
Człowiek ery Byka posługiwał się legendami i mitami. Mity powstawały jako opis obserwowanych zjawisk w języku ich czasów. To nie planetu otrzymały imiona bogów, jak sądzono, a odwrotnie- wizerunki bogów i bohaterów powstawały jako odbicie fenomenów ziemskich i niebieskich.
W tym czasie powstają różnego rodzaju, złożone mity kosmogoniczne.
Niezwykła era Byka i jej stosunek do wiedzy tajemnej ( ok 4000-2000 p.n.e.)
U podstaw mitów tego okresu leży np. wyobrażenie pierwotnego chaosu, z którego powstaje niebo, ziemia i pozostałe rzeczy. Powstają one w drodze rozszczepienia żywiołów, połączonych w jedną całość w świecie. U Egipcjan mówiono o jajku z którego powstał świat, u Sumerów był to światowy ocean.
Miejsce jedynego Boga, Stwórcy, zajmuje cały poczet bogów różnej rangi. Wg ludzi ery Byka pochodzenie ich wywodzi się od pierwszej pary ludzi, którzy np. zostali stworzeni przez bogów z gliny ( Egipt, Sumer).
Świat dla ludzi tego okresu był cykliczny, gdyż w przyrodzie wszystko się powtarzało.
Śmierć dla człowieka tej ery nie jest całkowitym unicestwieniem,a jedynie stanowi uwieńczenie kolejnego cyklu, po którym następuje taki sam cykl w innym życiu, w innym bycie.
Z tego właśnie czasu pochodzi formułowanie wyobrażeń o reinkarnacji( nowe wcielenia duszy) i mity umarłych i zmartwychwstałych bogach.
W tym tez czasie pojawia się kult płodności na podstawie żeńskiego początku ( Byk jest znakiem żeńskim). Powstały boginie księżycowe w tym czasie- egipska Izyda, sumeryjska Inanna, babilońska Isztar, jako elementy żeńskie.
Społeczeństwa Ery Byka są samo wystarczalne i nie interesuje ich życie członków innych plemion. Byk jest opiekunem sztuki, dlatego te w tym okresie sformalizowano podstawy gamy kolorów i symboliki kolorów. Powstawały dzieła sztuki ( pomalowane kamienie, świątynie, grobowce, naczynia czy ozdoby).
Pismo jeszcze w tych czasach nie było znane. Pojawiły się natomiast męskie postacie księżycowych bogów np. Thot u Egipcjan, Nanna u Sumeryjczyków itd. Na początku Ery Byka księżycowi bogowie i boginie zajmowali w panteonach pierwsze, najważniejsze miejsce. Księżyc stał się podstawą starożytnych kalendarzy. Stworzono w tym czasie wiele rytuałów, utrwalonych w słowach hymnów i mitów, w celu lepszego zapamiętania. Końcem Ery Byka zostały również wypracowane pierwsze systemy pisma.
Era Byka budowała mity kosmogoniczne, tworzyła system rytualizacji postępowania i nagromadzenia statystyk. Dla człowieka tego czas świat stanowił jedność i całość, a władcy świata niewidzialnego są realni jak każdy człowiek.
Dla kontaktów z bogami istniały reguły, zasady oraz kapłani umiejący kontaktować się ze światem niewidzialnym, światem boskim.
W erze Byka można rozpocząć historię starożytnego Egiptu. W okresie IV tysiąclecia p.n.e. powstało Północne i południowe Cesarstwo. Na początku III tysiąclecia rozpoczęto budowę piramid. Piramidy i świątynie są uważane za najważniejsze przesłanki świadczące o tym ze Egipt i jego wiedza były niezwykle rozwinięte jak na ten czas.
Jak wiemy teorii na temat powstania i przeznaczenia piramid było bardzo wiele. Naukowcy dowodzą że w tamtych czasach znano dokładnie nasz układ słoneczny i wszystkie planety, w tym Uran, Neptun i Pluton, które zostały odkryte dopiero w ciągu ostatnich 200 lat. Tak więc wiedza Egipcjan była niezwykła, na bardzo wysokim poziomie.
