Kult świętej Łucji wywodzi się z Włoch (III/IV wiek). Następnie przybył do Niemiec, Szwecji ale również i do Polski. Łucja z Syrakuz zginęła męczeńską śmiercią w obronie wiary, a jedną z tortur, jakim była poddana, było wyłupienie oczu. Dlatego też Łucja po łacinie oznacza światło. Święta Łucja jest patronką niewidomych, chorujących na oczy oraz pisarzy.
Św. Łucja stała się również patronką najkrótszego dnia w roku, 13 grudnia. Wyznaczał on też początek adwentu, kiedy to po raz ostatni zasiadano przy suto zastawionych stołach. Tradycyjne obrządki w to święto polegało na tym, że najstarsza córka w rodzinie ubierała się na biało, w wianku na głowie i ze świecami, przychodziła budzić rodziców, śpiewając tradycyjną włoską piosenkę „Satna Lucia”. Następnie przyrządzała kawę, podawała czerwone grzane wino, ciasta z rodzinkami i szafranem.
W Szwecji co roku odbywa się święto Światła, którego jest patronką. Tego dnia w całym kraju odbywają się pochody ubranych na biało dziewcząt w koronach, niosących płonące świece. W całej Skandynawii święto to ma radosny charakter i szczególną oprawę.
W Polsce święta Łucja przynosiła początek przygotowań do Świąt Bożego Narodzenia. Jeśli rodziny nie przestrzegały tego wg przesądu dochodziło szybko w rodzinie do kłótni. Szczególnie u górali podhalańskich wierzono w te przesądy.
Najkrótszy dzień w roku też był uznawany za porę graniczną, która sprzyja czarom i magii. W tym dniu okadzano domy by duchy nieczyste nie zbliżały się do domowników. To tez dzień gdzie wg przesądu przepowiada się pogodę na cały następny rok. Każde z ostatnich 12 dni jakie pozostały do świąt, przynosił pogodę dla kolejnych 12 miesięcy.
„Na świętą Łuce noc się z dniem tłuce;
Po świętej Łucji dzień trwa najkrócej
Święta Łuca dnia przyrzuca”
